Bent u weleens vanaf een steiger in een bootje gestapt? Zo’n moment dat je voet al op de boot staat en je andere been nog rust op de steiger. Dat er geleidelijk beweging in het vaartuig komt in een richting die uw voorkeur niet heeft. Dat uw plezier vaartochtje ter plekke een hele andere wending krijgt en u zich alleen nog maar bekommert om het voorkomen van een nat pak. (of jurk)
Het moment ook dat uw liesstreek begint aan te geven dat deze ‘stompe hoek’ eerder nog wel tot de keuzemogelijkheden behoorde maar dat die optie toch wel van enige tijd geleden stamt. De paniek die toeslaat terwijl u wild om u heen slaat om grip te vinden. In uw bubbel van schrik hoort u op de achtergrond nog wel wat mensen iets naar u roepen maar het geluid klinkt alsof uw oren al onder de waterspiegel zijn verdwenen. Nou dat gevoel zo’n beetje. Kent u dat?
Ik wel, en ik stel u de vraag vanzelfsprekend ook niet zomaar. De metafoor schiet door mijn hoofd als ik denk aan de senior collega in een organisatie. Het moment dat hij of zij ondervindt dat je kennis niet meer toereikend is, vernieuwing de turbo heeft aangezet, de arbeidsmarkt sterk veranderd is sinds de laatste keer dat je solliciteerde en je leefomstandigheden het je niet toestaan om enig risico te nemen.
Die ‘stompe hoek’ wordt steeds groter en de pijn dient zich steeds nadrukkelijker aan. Leeftijd en kennis blijken twee grootheden te zijn die zich vaak steeds verder van elkaar af pogen te bewegen.
Zonder een toegestoken hand eindigt het al te vaak in een nat pak, zowel voor de mens als de organisatie. De medewerker trekt zich terug en komt op een ‘eiland’. De organisatie neemt zijn toevlucht in extrinsiek motiveren. Maar naar gelang de leeftijd stijgt neemt de gevoeligheid voor extrinsieke motivatie sterk af en eindigt het motiveren in waarschuwen en de daarop volgende reprimandes zijn het begin van angstgevoel, kwaadheid, onbehagen en een zoektocht naar de nooduitgang voor beide partijen.
Het kan gelukkig ook anders maar dat is lang niet altijd vanzelfsprekend. Het weer verbinden met wat mensen motiveert en waar ze blij van worden blijkt vaak al voldoende om een nieuw window of opportunity’s te openen.
Ouder worden is een glijdende schaal. Door de stijgende pensioenleeftijd blijven mensen langer binnen een organisatie, informatie veroudert in een recordtempo en vandaag geschreven studieboeken zijn morgen eigenlijk alweer achterhaalt.
Ouderdom zit veel meer in je leervermogen dan in leeftijd. Nieuwsgierigheid is de drijvende energie achter een ‘leven lang leren’. Het hervinden van de jeugdige nieuwsgierigheid.
De jeugd kenmerkt niet een bepaalde periode van het leven, maar een geestesgesteldheid;de drang naar avontuur op gemakzucht. Jong is: wie nog verbaasd en enthousiast kan zijn. Wie nog als een onverzadigbaar kind vraagt: En toen ? U bent zo jong als uw geloof. Zo oud als uw twijfel. Zo jong als uw hoop. Zo oud als uw neerslachtigheid. naar -Marcus Aurelius
De jeugd heb je altijd bij je. Ooit heb je besloten dat het tijd was om er afscheid van te nemen. Maar je bent onlosmakelijk verbonden. De jeugd zit in je! Nog even gedreven, enthousiast en nieuwsgierig als vroeger. Alleen jij kunt beslissen het opnieuw de vrijheid te schenken. Als Aladdin en zijn lamp.
Informatie over de Beter dan ooit leergang, waaruit deze bespiegeling.
